پاسخ اين پرسش آسان است؛ حروف انگليسي بر اساس الگوي کدگذاري به نام ASCII طراحي شده‌اند. ASCI مخفف American Standard Code for Information Interchange است و اولين بار در سال ۱۹۶۷ در ايالات متحده امريکا مورد استفاده قرار گرفت. در اَسکي هر کارکتر انگليسي يک بايت فضا اشغال مي‌کند. کارکترهاي انگليسي بخشي از کارکترهاي لاتين به شمار مي‌روند که اسکي به خوبي از آن‌ها پشتيباني مي‌کند. در زبان انگليسي ۲۶ حرف وجود دارد که فارغ از اينکه بزرگ هستند يا کوچک، فضاي يکساني از حافظه را اشغال مي‌کنند.
در دهه ۱۹۶۰ و زماني که کامپيوترها از حافظه ذخيره‌سازي بسيار محدودي بهره مي‌بردند، استاندارد ASCII خلق شد تا کارکترها به روش استانداردي در حافظه تمام کامپيوترهاي عرضه شده در آمريکا، ذخيره شوند. در آن زمان تصميم گرفته شد تا با تکنيک خاصي هر کارکتر در ۸ بيت معادل يک بايت ذخيره شوند. در واقع هر کارکتر انگليسي ۷ بيت فضا اشغال مي‌کند و بيت هشتم براي چک‌کردن زوج يا فرد بودن عدد است.
با راه يافتن کامپيوتر به کشورهاي مختلف جهان و نياز به وارد‌نمودن زبان‌هاي مختلف دنيا که هر کدام کارکترهاي خاص خود را دارند، استانداردهاي کدگذاري مختلفي تعريف شد که از جهات گوناگون با ASCII متفاوت بودند. معروف‌ترين اين استانداردها که امروزه بسيار مورد استفاده قرار مي‌گيرد و پشتيباني بسيار خوبي نيز از زبان فارسي دارد، Unicode است. در يونيکد، تمام کارکترهاي زبان‌هاي مختلف دنيا در قالب يک مجموعه کارکتر ذخيره شده‌اند. معروف‌ترين روش در کدگذاري يونيوکد، UTF-8 است که امروزه بيشتر از باقي استانداردها مورد توجه قرار گرفته است. اين استاندارد به شکلي طراحي شده است که از استانداردهاي ديگر از جمله ASCII پشتيباني کند. در UTF-8 هر کارکتر ۲ بايت يا بيشتر فضا اشغال مي‌کند.
پس از آنجايي که حروف انگليسي براساس استاندارد ASCII ذخيره مي‌شوند يک بايت فضا اشغال مي‌کنند و حروف فارسي نيز که عموماً براساس استاندارد UTF-8 ذخيره مي‌شوند ۲ بايت يا بيشتر فضا اشغال مي‌کنند.
با توجه به اين توضيحات اگر در حال ارسال پيامک انگليسي باشيد ۱۶۰ بايت يا ۱۶۰ کارکتر انگليسي در اختيار خواهيد داشت و اين در حالي است که اين محدوديت براي پيامک‌هاي فارسي به کمتر از نصف کاهش مي‌يابد.
نظرات شما عزیزان:
موضوعات مرتبط: فناوری ، ،
برچسب‌ها: