امروزه بيش از 98 درصد مقالات علمي دنيا به زبان انگليسي منتشر مي شوند، اما هميشه وضع به اين منوال نبوده است. تا پيش از قرن هفدهم ميلادي تنها از يک زبان به عنوان زبان علم در اروپا استفاده مي شد: لاتين. اما به تدريج گروهي از دانشمندان مانند گاليله، نيوتن و ديگران از زبان لاتين فاصله گرفتند و شروع به نوشتن مقالات علمي به زبان مادري خود کردند. بخشي از اين کار به اين دليل بود که نتايج کارهايشان را براي همگان دسترس پذيرتر کنند و بخشي نيز در واکنش به جنبش پروتستان و قدرت رو به زوال کليساي کاتوليک بود. از آن جايي که محققان نگران بودند مبادا فقدان يک زبان عمومي منجر به کاهش سرعت پيشرفت علمي شود، در ميانه هاي قرن نوزدهم بر استفاده از سه زبان اصلي توافق کردند:«فرانسوي، انگليسي و آلماني». اما زبان آلماني نتوانست موقعيت برتر خود را براي مدت زيادي حفظ کند. پس از جنگ جهاني اول، محققان کشورهاي پيروز (آمريکا، انگلستان، فرانسه و بلژيک) که بخش اعظم سازمان هاي علمي را تشکيل مي دادند، دشمنان قديمي خود (دانشمندان آلماني) را بيرون انداختند . ضربه ديگر نيز در سال 1933 به زبان آلماني وارد شد؛ زماني که دولت نازي آلمان يک پنجم استادان فيزيک و يک هشتم اساتيد زيست شناسي دانشگاه هاي خود را به دلايل فرهنگي و سياسي بيرون کرد. بخش عمده اين دانشمندان نيز آلمان را به مقصد آمريکا و انگلستان ترک کردند و در آن جا به انتشار مقالاتي به زبان انگليسي پرداختند.
اگر چه پس از اين دوران گرايش عمومي به سوي زبان انگليسي به عنوان زبان جهان بود اما اين تغيير چندين دهه طول کشيد. يکي از موانعي که در اين ميان وجود داشت جنگ سرد بود . طي دهه 1950 و 1960ميلادي، بيشتر مقالات علمي به زبان هاي انگليسي يا روسي منتشر مي شد. اما در دهه 1970 و با زوال امپراتوري شوروي، استفاده از زبان روسي نيز رو به افول نهاد. در اواسط دهه 1990 ميلادي، 96درصد مقالات علمي دنيا به زبان انگليسي نوشته مي شد روندي که از آن زمان تاکنون نيز اندکي رشد داشته است.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: